اثر افزایشی ترکیب روش‌های تعدیل سوگیری توجه و تحریک الکتریکی مستقیم از روی جمجمه بر کاهش ولع مصرف غذا در افراد مبتلا به چاقی

چاقی یک بیماری مزمن و چند عاملی است. مکانیسم ­های عصب شناختی و رفتاری متعددی در خوردن بیش از اندازه غذا یا خوردن بیش از حد نیاز وجود دارد که ممکن است منجر به چاقی شود. افراد چاق از سوگیری توجه نسبت به سرنخ های مرتبط با غذا رنج می­ برند. روش ­های مختلفی برای تعدیل سوگیری توجه وجود دارد، مثل تحریک الکتریکی مستقیم از روی جمجمه و برنامه تعدیل سوگیری توجه. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی هر یک از روش ­های ABMT و tDCS و ترکیب این دو روش بر ولع مصرف غذا در افراد چاق بود. 48 نفر افراد چاق و دارای اضافه­ وزن داوطلب مراجعه کننده به کلینیک آتیه به سه گروه آزمایشی (گروه تحت درمان با tDCS، گروه تحت درمان با ABMT و گروهی که از ترکیب این دو روش استفاده کردند) و دو گروه کنترل (گروه تحت درمان با Sham tDCS و گروه تحت درمان با Sham ABMT) تقسیم شدند. ابتدا از نظر متغیرهای دموگرافیک شامل سن، قد و وزن، سابقه چاقی و سایر اختلالات جسمی و روان­شناختی مورد بررسی قرار ­گرفته و سپس پرسشنامه ولع مصرف غذا (FCQ) را پر کردند و به مدت 10 جلسه طی 2 هفته در معرض روش ­های درمانی قرار گرفتند. در پایان دوره درمانی مجدداً گروه­ ها پرسشنامه ولع مصرف غذا (FCQ) را پر کردند. نتایج نشان داد که روش tDCS به تنهایی و ترکیب آن با ABMT به شکل معناداری نمرات FCQ را در پس ­آزمون کاهش دادند. روش ABMT به تنهایی نتوانست این تغییر معنادار را ایجاد نماید. یکی از دلایل این مسئله می­ تواند کم بودن تعداد جلسات درمانی باشد که مانع استحکام یادگیری شده است.